Pou

Pou word bemark as ‘n Suid-Afrikaanse Gotiese gruwelprent, waarin die psigoseksuele reis van ‘n jong verpleegster meegemaak word tussen ‘n opleidingsinstansie en die plaashuis van een van die stigters.

Die opleidingsinstansie is gevorm deur streng Afrikaanse, Calvinistiese riglyne wat

Anna Pohl (Tarryn Wyngaard) oortree en gevolglik word sy gestraf oor haar verhouding met ‘n mede-verpleegster. Sy word ontbied om na ‘n mede-stigter te gaan kyk, Sarel Cilliers (Johan Botha), wat aan ‘n verswakkende geestestoestand lei. Hy is ook ‘n voormalige apartheidsera-teoloog wat homself steeds besig hou met ou dokumente en aandenkings van die stigting.

Anna word stelselmatig verdiep in Sarel se nagmerries en hallusinasies soos wat die wêreld van fantasie en die werklikheid verenig. Dit als speel af terwyl ‘n mens die roepstem van hul geliefde pou oor die ver-verlate vlaktes hoor.

Pou was reeds drie jaar gelede verfilm en is regisseur, Jaco Minnaar, se eerste vollengteprent. Die konsep het my soms laat terug dink aan Jans Rautenbach se Die Kandidaat (1968), ‘n rolprent wat die apartheidsera se denkwyse gekritiseer het en terselfdertyd ‘n baanbreker in Afrikaanse kuns was.

Die rolverdeling bied uitstekende dramatiese kuns op die silwerskerm, en sluit akteurs in soos Alida Theron, Ruan Wessels, Liza van Deventer, Nicola Hanekom, André Stolz, Eduan Horn en Hermie Wonderboy.

Uit die bekwame lens van kinematograaf Jonathan Kovel, word die dorp en plaas natuurlik in ‘n kunstige wyse op die skerm verlig.

Om ‘n gruwelprent te komplementeer word daar baie maal ‘n palet nader getrek wat spesiale- en visuele effekte insluit. Pou beskik oor die VFX-vere van ‘n skoudier en kan dus maklik met internasionale rolprente in dié kategorie kompeteer.

Met bypassende musiek wat lei tot hoendervleis, en die pou se geskree om hulp op die verlate plaas, gee Pou ‘n mens die koue rillings.

Die storie is uiteraard iets anders vir die genre, veral omdat dit Afrikaans is. ‘n Mens wonder wel of ‘n tipiese wending nie voorkom kon word nie. Met die tradisionele gruwelprent bevind die protagonis hulself gereeld op verlate vlaktes tussen monsters. Maar wanneer hulp te motor verbykom, maak hul nie gebruik daarvan nie. In Pou se geval gebeur dit weer en sukkel ek juis daarom om myself in die res van die verhaal te verdiep.

Pou bied ‘n unieke kykerservaring in Afrikaans en moet nie gemis word nie – veral omdat jy dit vanin jou eie gemakstoel op Amazon Prime Video kan stroom.